ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ. ΙΣΤΟΡΙΑ.
Χρονολόγιο
Μέση Παλαιολιθική (π. 100.000–35.000 π.Χ.)
Η εύρεση λίθινων εργαλείων στις δυτικές όχθες του ποταμού Αστερίωνα υποδηλώνει συχνές ανθρώπινες επισκέψεις για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μεσολιθική εποχή (περ. 11.000–10.000 π.Χ.)
Δύο θέσεις στη διάβαση της Κλεισούρας σε καλή τοποθεσία για την εκμετάλλευση των ζώων και των φυτών κατά μήκος του ομώνυμου ρέματος.
Πρώιμη και Μέση Νεολιθική περίοδος (περ. 6000–4500 π.Χ.)
Ένας μεγάλος οικισμός υπήρχε στην κοιλάδα στο λόφο του Μαστού.
Τελική νεολιθική περίοδος (περ. 4500–3000 π.Χ.)
Συνολικά έξι οικισμοί της περιόδου έχουν βρεθεί στην κοιλάδα του Μπερμπατίου
Πρωτοελλαδική περίοδος (περίπου 3100–2000 π.Χ.)
Συνολικά είναι γνωστές 21 θέσεις. Η κατοίκηση συγκεντρωνόταν στη νότια πλαγιά της Ψιλής Ράχης.
Πρωτοελλαδική (περ. 3100–2700 π.Χ.)
Πρώιμος οικισμός στη νότια πλαγιά του λόφου του Μαστού. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν δύο συγκροτήματα κατοικιών, ένα λιθόστρωτο δρόμο και αρκετούς βόθρους (λάκκους για αναθήματα).
Πρωτοελλαδική ΙΙΙ (περ. 2200–2000 π.Χ.)
Καταστροφή από μεγάλη πυρκαγιά του οικισμού στη νότια πλαγιά του λόφου του Μαστού.
Υστεροελλαδική Ι (περ. 1600–1500 π.Χ.)
Ο λόφος του Μαστού ήταν κατοικημένος και εκτιμάται ότι το Μπερμπάτι ήταν μια μικρή αλλά ανεξάρτητη ηγεμονία.
Υστεροελλαδική II (περ. 1500–1390 π.Χ.)
Χρονολόγηση του Θολωτού τάφου με βάση το εύρημα της κεραμικής ανακτορικού ρυθμού καθώς και άλλα κεραμικά.
Υστεροελλαδική II (περ. 1500-1390 π.Χ.)
Η συνοικία του αγγειοπλάστη με κλίβανο και δύο αποθέτες κεραμικής δημιουργήθηκε στην ανατολική πλαγιά του λόφου του Μαστού γύρω στο 1400 π.Χ. Τα αγγεία που παράγονταν στον Μαστό έχουν βρεθεί μέχρι και την Κύπρο και τη περιοχή του Λεβάντε.
Υστεροελλαδική ΙΙΑ2 (περ. 1370-1300 π.Χ.)
Αυξημένη οικιστική δραστηριότητα και εντατική αξιοποίηση της γης σε όλη την κοιλάδα. Ουσιαστική επέκταση των περιοχών δραστηριότητας στο λόφο του Μαστού. Παραγωγή γυναικείων ειδωλίων στο Μαστό.
Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ1 (περ. 1300-1240 π.Χ.)
Κατασκευή της Μυκηναϊκής Οδού Μ1 που οδηγεί από τις Μυκήνες ανατολικά γύρω από τον λόφο του Κοντοβούνι και μετά βόρεια κατά μήκος της δυτικής όχθης του Αστερίωνα στο οροπέδιο του Στεφανίου και από εκεί στην Τενέα και την Κόρινθο. Ένας βοηθητικός δρόμος διευκόλυνε τις επικοινωνίες και τις μεταφορές μεταξύ Μπερμπάτι και Μηκυνών.
Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ2 (περ. 1240-1190 π.Χ.)
Η απότομη μείωση υλικού από την ΥΕ IIIB2, που συνεχίστηκε στην επόμενη ΥΕ IIIΓ περίοδο, υποδηλώνει ότι η ευημερία της κοιλάδας ήταν στενά συνδεδεμένη με εκείνη των Μυκηνών. Μετά την παρακμή των Μυκηνών, οι οικισμοί και το εργαστήριο στο Μαστό σταδιακά εγκαταλείφθηκαν.
Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (1100-800 π.Χ.)
Δεν υπάρχουν ενδείξεις κατοίκησης ή άλλης δραστηριότητας στην κοιλάδα του Μπερμπατίου μέχρι το τέλος της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου, όταν οι πρώτες δραστηριότητες που αποδίδονται σε κτηνοτροφικές ομάδες εμφανίζονται στη θέση Πυργούθι.
Ύστερη Γεωμετρική Ι (περ. 750 π.Χ.)
Ανανέωση της δραστηριότητας στο ΒΔ τμήμα της κοιλάδας του Μπερμπατίου. Η περιοχή επανακατοικείται από ανθρώπους που προέρχονται από τη περιοχή γύρω των Μυκηνών.
Ύστερη Γεωμετρική ΙΙ (περ. 735–700 π.Χ.)
Εμφάνιση λατρείας στο Θολωτό τάφο της Υστεροελλαδικής ΙΙ. Ο τάφος επαναχρησιμοποιήθηκε ως θρησκευτικός χώρος μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Η λατρεία ερμηνεύεται ως ηρωική ή ταφική λατρεία.
Κλασική περίοδος
Μια σημαντική επανακατοίκηση έγινε γύρω στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., ξεκινώντας από την κεντρική περιοχή της κοιλάδας. Στο Πυργούθι κατασκευάζονται δύο κλίβανοι, που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την παραγωγή κεραμιδιών, αλλά εγκαταλείπονται γρήγορα.
Ελληνιστική περίοδος
Αιχμή κατοίκησης σημειώνεται στα τέλη του 4ου και στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Οι θέσεις είχαν γεωργικό χαρακτήρα με εξαίρεση δύο πιθανά ιερά καθώς και τρεις πύργους, εκ των οποίων ο Πύργος στη θέση Πυργούθι που χτίστηκε γύρω στο 300 π.Χ.
Πρώιμη και Μέση Ρωμαϊκή (περίπου 100π.Χ.–300μ.Χ.)
Ο πύργος στο Πυργούθι ανακαινίζεται και ένα κτίριο με σχετικά μεγάλα δωμάτια κατασκευάζεται αμέσως στα δυτικά του. Όμως η φάση δεν κρατάει πολύ. Σημειώνεται γενική μείωση του αριθμού των θέσεων κατοίκησης στην κοιλάδα.
Ύστεροι Ρωμαϊκοί Χρόνοι (περίπου 300–500 μ.Χ.)
Μια μεγάλη ρωμαϊκή έπαυλη με βοηθητικές εγκαταστάσεις κατασκευάζεται γύρω στο 300 μ.Χ. στο κέντρο της κοιλάδας. Υπάρχουν ενδείξεις για ένα συγκρότημα αγροκτήματος με μία ή περισσότερες αγροικίες στη δυτική περιοχή της κοιλάδας. Ενδείξεις βιομηχανικής δραστηριότητας με τη μορφή πιθανού νερόμυλου κοντά στον Μαστό. Η έπαυλη κυριάρχησε στην οικονομία της κοιλάδας κατά τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ.
Ύστερη Αρχαιότητα/Πρώιμη Βυζαντινή περίοδος (περίπου 500-800μ.Χ.)
Μετά την κατάρρευση της οικονομίας της ρωμαϊκής έπαυλης γύρω στα μέσα του 5ου αιώνα, ο αριθμός των θέσεων στην κοιλάδα αυξάνεται. Ο πύργος στο Πυργούθι μετατρέπεται σε μια μεγάλη αγροικία κάποια στιγμή μεταξύ του 6ου και των μέσων του 7ου αιώνα μ.Χ. Η ευημερία δεν κρατάει πολύ. Ο χώρος εγκαταλείπεται μετά την καταστροφή του πύργου από πυρκαγιά. Οι επιδρομές των Σλάβων, οι σεισμοί και η πανώλη έχουν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή εγκατάλειψη της κοιλάδας.
Μεσοβυζαντινή περίοδος (περ. 800-1204)
Τα επόμενα 400 χρόνια (700-1100 μ.Χ.) βλέπουν μια σχεδόν εντελώς ακατοίκητη κοιλάδα, όπου η έλλειψη γεωργών πρέπει να σήμαινε πλήρη κατάρρευση της γεωργίας και πιθανή στροφή προς την κτηνοτροφία.
Μεσαιωνική περίοδος
Η κοιλάδα επανακατοικείται γύρω στο 1100 μ.Χ. Το κέντρο κατοίκησης μεταφέρεται στην περιοχή του λόφου του Μαστού, όπου κατά τον 11ο-13ο αιώνα υπάρχει οχυρός οικισμός αρκετά μεγάλων διαστάσεων. Μικρότεροι οικισμοί και αγροκτήματα υπάρχουν στην κοιλάδα του Μπερμπατίου, μαζί με πολλά παρεκκλήσια και ίσως και ένα μοναστήρι.
Υστεροβυζαντινή περίοδος (περ. 1204-1453)
Η διαίρεση της Πελοποννήσου μεταξύ των Φράγκων προκαλεί επαναλαμβανόμενους πολέμους μεταξύ Βυζαντινών και Φράγκων αλλά και Φράγκων και Ενετών, συχνά με τα μέτωπα να βρίσκονται γύρω από την περιοχή του Μπερμπατίου, οδηγώντας στην εγκατάλειψη του οικισμού στο λόφο του Μαστού και στην ερήμωση της κοιλάδας. Η δημογραφική συρρίκνωση επιδεινώνεται με την εξάπλωση της επιδημίας του Μαύρου Θανάτου (πανώλη) από το 1348 και μετά.
Υστεροβυζαντινή περίοδος (περ. 1350-1453)
Μεγάλα μεταναστευτικά κύματα Αλβανών εποίκων προς την Πελοπόννησο ξεκινούν από το 1350 μετά από πρόσκληση των Βυζαντινών και Λατίνων ηγεμόνων που τους χρησιμοποιούν ως μισθοφόρους (stradioti) ενώ οι οικογένειές τους εγκαθίστανται σε ερημωμένες περιοχές. Οι πρώτοι «Αρβανίτες» πιθανότατα εγκαθίστανται στην κοιλάδα του Μπερμπατίου γύρω στο 1450 και είναι της οικογένειας Barbati, προσδίδοντας έτσι το όνομά στην κοιλάδα.
Βασίλειο του Μορέως (περ. 1700)
(Β’ Ενετοκρατία) Στην απογραφή Grimani το Μπερμπάτι (Berbati) εμφανίζεται με 20 οικογένειες και συνολικά 82 κατοίκους και υπάγεται διοικητικά στο Territorio di Corinto. Το «Παλιό Χωριό» που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλαγιά της Ψιλής Ράχης εγκαταλείπεται και μεταφέρεται στη σημερινή του θέση στο ανατολικό τμήμα της κοιλάδας.
1822 – Ελληνική Επανάσταση
Μετά τη Μάχη των Δερβενακίων που είχε βαρύ τίμημα στις οθωμανικές δυνάμεις εισβολής του αρχιστράτηγου Μαχμούντ Πασά Δράμαλη, τα λείψανα του στρατεύματος προσπάθησαν να επιστρέψουν στην Κόρινθο από το πέρασμα της Κλεισούρας αλλά εξολοθρεύτηκαν από τις δυνάμεις του «Νικηταρά» Νικήτα Σταματελόπουλου και των Φλεσσαίων στο οροπέδιο Στεφάνι-Αγιονορίου. Η νίκη αυτή έσωσε την Επανάσταση.
1834 – Προσάρτηση του χωριού στο Δήμο Λιμνών ( Ελληνικό Βασίλειο)
Το Μπερμπάτι (230 κάτοικοι), υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Λιμναίας της επαρχίας του Άργους με έδρα τις Λίμνες, ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Αργολιδοκορινθίας εκείνης της εποχής.
1840 – Προσάρτηση του χωριού στο Δήμο Ιναχίας
Ο Δήμος Λιμνών (δηλαδή οι Λίμνες και το Μπερμπάτι) συγχωνεύεται με το Δήμο Ιναχίας, ο οποίος απαρτίζεται από τα χωριά Επάνω Φύκτια, Μπόρσα, Πρίφτανι, Μαλανδρίνι, Χώνικα, Πασσιά (η αρχική έδρα του Δήμου Ιναχίας), Μπούτια, Πλέσσα, Βασόρκα και Βαρδουβά. Νέα έδρα του Δήμου γίνεται ο Χώνικας.
1867 – Μεταφορά της έδρας του Δήμου Ιναχίας στο Μπερμπάτι
Στα τέλη του 1867, μετά από σχετική γνωμοδότηση του δημοτικού Συμβουλίου Ιναχίας και του Επαρχιακού Συμβούλιου Άργους, η πρωτεύουσα του Δήμου Ιναχίας μεταφέρεται από τον Χώνικα στο Μπερμπάτι (ΦΕΚ 10/1868).
1871 – Μετονομασία του Δήμου Ιναχίας σε Δήμο Προσυμναίων
Το 1871 (ΦΕΚ 43), ο Δήμος Ιναχίας μετονομάζεται σε Δήμο Προσυμναίων κατόπιν γνωμοδότησης του αρχαιολόγου Π. Ευστρατιάδη ο οποίος καθορίζει και το έμβλημα του δήμου, ένα παγώνι με ανοιχτή την ουρά του, το οποίο εμπνεύστηκε από αρχαίο αυτοκρατορικό νόμισμα των Αργείων.
1912 – Κοινότητα Μπερμπατίου
Οι Δήμοι καταργούνται και σχηματίζονται οι Κοινότητες. Το Μπερμπάτι ορίζεται έδρα της κοινότητας Μπερμπατίου.
1927 – Μετονομασία του Μπερμπατίου σε Προσύμνη
Στα πλαίσια της μετονομασίας και του εξελληνισμού των ξενικών ονομάτων των οικισμών της χώρας, το χωριό μετονομάζεται από Μπερμπάτι σε Πρόσυμνα.
1943 (Νοέμβρης) – Πυρπόληση του χωριού από τις Δυνάμεις Κατοχής
Οι Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις πυρπόλησαν το χωριό σε αντίποινα για το θάνατο τεσσάρων στρατιωτών τους και τον τραυματισμό δύο από αντάρτικες δυνάμεις της περιοχής.
1949 – Υπαγωγή στο Νομό Αργολίδας
Μετά την διοικητική μεταρρύθμιση που χώρισε τους νομούς Αργολίδας και Κορινθίας, το χωριό υπάγεται στο νομό Αργολίδος
1953 – Το νερό της Παναγίας έρχεται στο χωριό
Με δαπάνες ομογενών από την Αμερική έρχεται το νερό από την Πηγή της Παναγίας στο χωριό και δύο χρόνια αργότερα κατασκευάζεται δίκτυο παροχών.
1965 – Ηλεκτροδότηση του χωριού
Το Δεκέμβρη του 1965 ηλεκτροδοτείται το χωριό.
1997 – Δήμος Μυκηναίων
Η κοινότητα Προσύμνης καταργείται. Το χωριό προσαρτάται στο Δήμο Μυκηναίων.