Η Δυτική Νεκρόπολη

Οι μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι εμφανίστηκαν στα τέλη της Μεσοελλαδικής περιόδου και κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε κάθε οικισμό στην ηπειρωτική χώρα και το Αιγαίο κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Αποτελούν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αρχαιολογικά ίχνη του μυκηναϊκού πολιτισμού. Στην κοιλάδα του Μπερμπατίου και στην υπόλοιπη Αργολίδα, οι θαλαμωτοί τάφοι ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένοι κατά τους ακμάζοντες χρόνους της ΥΕ περιόδου IIIA2 .

Σε αντίθεση με τους θολωτούς τάφους, οι οποίοι είναι κατασκευασμένοι από τοιχοποιία, οι θαλαμωτοί τάφοι συνήθως λαξεύονταν σε ομάδες στη πλαγιά ενός  λόφου με τον «δρόμο» λαξευμένο με κατηφορική κλήση προς έναν υπόγειο θάλαμο που με τη σειρά του ήταν λαξευμένο στο βράχο. Ο δρόμος σκαβόταν ως ανοιχτή τάφρος, στενή στο επίπεδο του εδάφους και φαρδαίνοντας ως το δάπεδο, καθώς οδηγούσε στο στενό στόμιο, το οποίο νοούνταν ως θύρα και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ήταν σφραγισμένο με ξερολιθιά.

Το μέγεθος, η επεξεργασία και η μνημειακότητα των θαλαμωτών τάφων διέφεραν σημαντικά, όπως και τα κτερίσματα που βρέθηκαν στο εσωτερικό τους, υποδηλώνοντας ότι οι θαλαμωτοί τάφοι χρησιμοποιούνταν για ταφές ανθρώπων ενός ευρέως φάσματος κοινωνικών στρωμάτων.

Οι θαλαμωτοί τάφοι χρησιμοποιήθηκαν για πολλαπλές ταφές και επαναχρησιμοποιήθηκαν για πολλές γενιές. Θεωρείται ότι οι θαλαμωτοί τάφοι υπήρξαν οικογενειακοί τάφοι, που χρησιμοποιούνταν από γενιά σε γενιά. Η διάρκεια ζωής ενός τάφου ήταν κατά κάποιο τρόπο τόσο πολυσύνθετη όσο τα άτομα που κείτονταν μέσα. Η εκ νέου ανασκαφή τάφων, η αναπλήρωση των δρόμων, η κατεδάφιση και ανακατασκευή των ξερολιθιών στα στόμια, η αναμόρφωση και ακόμη και η ανακατασκευή των δαπέδων και τοιχωμάτων των τάφων, ο καθαρισμός τους, το σοβάτισμα των δαπέδων και η αφαίρεση κτερισμάτων κατά τη διάρκεια του τελικού «κλεισίματος» ενός τάφου, όλα ήταν μέρος μιας πληθώρας δραστηριοτήτων που άφησαν τα ίχνη τους στη στρωματογραφία και την αρχιτεκτονική αυτών των κατασκευών.

Σχεδόν όλες οι μυκηναϊκές ταφές σε θαλαμωτούς τάφους ήταν ταφές και όχι καύσεις νεκρών. Τα σώματα τοποθετούνταν στο δάπεδο του θαλάμου, μερικές φορές σε λάκκους που σκάβονταν σε αυτόν ή σε έναν πλευρικό θάλαμο. Ήταν σύνηθες οι προηγούμενες ταφές να αναδιατάσσονται, να μεταφέρονται και ίσως μερικές φορές να αφαιρούνται όταν ένας τάφος άνοιγε ξανά για μεταγενέστερο ενταφιασμό. Μικρές πυρές που βρέθηκαν μπροστά από το στόμιο ή στον ίδιο τον θάλαμο θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει εξαγνισμό, όπως και η εισαγωγή νέου χώματος στον θάλαμο για να καλύψει προηγούμενες ταφές και να προετοιμάσει το δάπεδο για τους νέους ενταφιασμούς. Αν και είναι γενικά αποδεκτό ότι οι θαλαμωτοί τάφοι με πολλαπλές ταφές άνοιγαν πολλές φορές, η στρωματογραφική τεκμηρίωση σχετικά με τις ταφικές δραστηριότητες (προετοιμασία, εναπόθεση, ταφικά έθιμα, μνημόσυνα) εξακολουθεί να χρήζει διερεύνησης.