Μετά την πτώση του μυκηναϊκού πολιτισμού γύρω στο 1100 π.Χ., η ευρύτερη περιοχή της κοιλάδας του Μπερμπατίου υπέστη μια περίοδο σημαντικής αλλαγής και μειωμένης προβολής. Αυτή η περίοδος, που συχνά αναφέρεται ως Ελληνικοί Σκοτεινοί Χρόνοι, είδε τα κάποτε ακμάζοντα μυκηναϊκά κέντρα να χάνουν τη δύναμη και την επιρροή τους.

Οι Μυκήνες μετατράπηκαν από μια ισχυρή πόλη-κράτος σε μια μικρή, κατακερματισμένη κοινότητα. Η τέχνη, το εμπόριο και η γραφή (Γραμμική Β) εξαφανίστηκαν ή μειώθηκαν σημαντικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Παρά την παρακμή, οι Μυκήνες διατήρησαν συμβολική σημασία. Τα ερείπια και οι θρύλοι του μνημονεύονταν στις ελληνικές προφορικές παραδόσεις, που αργότερα αποτέλεσαν το θεμέλιο για τα έπη του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Κατά την Αρχαϊκή περίοδο τα ερείπια των Μυκηνών έγιναν τόπος λατρείας και προσκυνήματος λόγω της σχέσης τους με θρυλικές μορφές όπως ο Αγαμέμνονας και ο Τρωικός πόλεμος. Ιδρύθηκε ένα νέο ιερό, το «Αγαμεμνόνειον», αφιερωμένο στον Αγαμέμνονα.

Στην κοιλάδα του Μπερμπατίου, η οποία είχε παραμείνει ουσιαστικά ακατοίκητη από το τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, εμφανίστηκε μια λατρεία ήρωα ή τάφου στη θέση του μυκηναϊκού θολωτού τάφου γύρω στο 760-700 π.Χ. και η κοιλάδα επανακατοικήθηκε από τα δυτικά προς τα ανατολικά, υποδηλώνοντας ότι οι έποικοι ήρθαν μέσω του διάσελου από τις Μυκήνες.

Κατά την Αρχαϊκή περίοδο (800-500 π.Χ.), το Άργος αναδείχθηκε ως κυρίαρχη πόλη-κράτος στην Αργολίδα. Έγινε επίσης σημαντικό κέντρο τέχνης, γλυπτικής και μεταλλοτεχνίας. Η ίδρυση του Ηραίου του Άργους γύρω στο 700 π.Χ. στα ανατολικά του σύνορα έχει ερμηνευτεί ως πολιτική οριοθέτηση και πρόκληση προς τις Μυκήνες. Το Ηραίο έγινε πολιτιστικός και θρησκευτικός κόμβος στην περιοχή, προσελκύοντας πιστούς από όλη την Ελλάδα. Όμως, παρά το μειωμένο στάτους τους, οι Μυκήνες συγκρατούσαν αρκετό πληθυσμό και πόρους για να διατηρήσουν έναν βαθμό ανεξαρτησίας, αμφισβητώντας τις προσπάθειες του Άργους να εδραιωθεί την περιοχή. Το ηρωικό παρελθόν των Μυκηνών της έδωσε μια πολιτιστική και μυθολογική σημασία που ίσως ζήλευε το Άργος.

Κατά την Ύστερη Αρχαϊκή περίοδο, η κυριαρχία του Άργους άρχισε να φθίνει, εν μέρει λόγω της ανόδου της Σπάρτης ως στρατιωτικής δύναμης. Ενώ το Άργος διατήρησε ουδέτερη στάση στους Περσικούς και Πελοποννησιακούς Πολέμους, οι Μυκήνες υποστήριξαν ενεργά τους Έλληνες στους Περσικούς πολέμους (490-479 π.Χ.), γεγονός που επιδείνωσε τις εντάσεις μεταξύ των δύο γειτόνων. Ο ανταγωνισμός κορυφώθηκε το 468 π.Χ. όταν το Άργος κατέστρεψε τις Μυκήνες, εξασφαλίζοντας τον αδιαμφισβήτητο έλεγχο της Αργολίδας.

Η επίγνωση ενός ηρωικού παρελθόντος στην Αργολίδα συνεχίστηκε και κατά την Κλασική περίοδο καθιστώντας τα κέντρα των θέσεων της Εποχής του Χαλκού ανέγγιχτα. Αυτή η στάση άλλαξε στην Πρώιμη Ελληνιστική περίοδο, όταν σημειώθηκαν σημαντικές κατασκευαστικές εργασίες και επανεγκατάσταση σε ορισμένες από τις θέσεις της Εποχής του Χαλκού στην Αργολίδα.

Ο κατακερματισμός της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι επακόλουθες διαμάχες για την εξουσία μεταξύ των διαδόχων του δημιούργησαν ένα περιβάλλον συχνών πολέμων και τοπικής αστάθειας. Στην κοιλάδα του Μπερμπατίου το επίκεντρο της κατοίκησης είχε ήδη μετακινηθεί στο ανατολικό τμήμα της κοιλάδας, όπου μια συστάδα από οχυρωμένα αγροκτήματα καθώς και ένα ιερό μιας άγνωστης θεότητας αναδύθηκαν κοντά στην Κοντοπόρεια, την κύρια οδό επικοινωνίας μεταξύ της Αργολίδας και της Κορινθίας.

Οι δομές αυτές συνδύαζαν πρακτικά και αμυντικά στοιχεία, αντανακλώντας την κοινωνικοοικονομική και στρατιωτική πραγματικότητα των ταραγμένων ελληνιστικών χρόνων. Οι πύργοι σχεδιάστηκαν για να προστατεύουν τους αγρότες και τα προϊόντα τους σε περιόδους αστάθειας ή συγκρούσεων. Επιδρομείς ή αντίπαλες δυνάμεις έβαζαν συχνά στο στόχαστρο αγροτικές περιοχές κατά την ελληνιστική περίοδο. Τα αγροκτήματα τοποθετούνταν στρατηγικά σε κορυφές λόφων, κοντά σε εμπορικούς δρόμους ή σε εύφορες κοιλάδες. Οι υπερυψωμένες θέσεις ενίσχυσαν την ορατότητα και την ασφάλεια.